Pomimo iż bard siedział w najdalszym rogu izby, wokół niego zgromadziły się tłumy żądne opowieści. Dzieci niemal zahipnotyzowane wpatrywały się jak pieśniaż powoli nastrajał mandolinę, starsi natomiast niecierpliwe, acz usilnie błagali mistrza o nową historię. Artysta jednak jeszce nie byl gotowy. W myślach dopracowywał szczególy swej opowieści. Lecz lada chwila zacznie...
    

Bajarz siedział spokojnie, trzymając swoją lutnię na kolanach. Jeszcze tylko subtelnie rzucił spojrzenie na tych wszystkich gości, którzy przybyli tutaj tylko po to, by wysłuchać jego opowieści, by zarazem w niej uczestniczyć. Świece ocieplały ich spragnione słów policzki, a dłonie ściskały kamienne wielościany, które miały się potoczyć wraz z opowieścią. Oni sami mieli się stać członkami tej ballady. Kiedy pierwsza struna zabrzdąkała, opowieść się zaczęła…